Historia Szkoły

Początki szkolnictwa w Ceranowie sięgają XVII wiku. Już wtedy istniała tu szkoła parafialna. Szczegóły dotyczące okresu i sposobu jej finkcjonowania nie są jednak znane. Wiadomo natomiast, że w drugiej połowie XIX wieku nauczaniem miejscowych dzieci zajmowały się już siostry Felicjanki. W latach późniejszych, kiedy prowadzona przez nie szkoła została zlikwidowana, na terenie Ceranowa istniała jedynie ochronka dla dzieci do lat siedmiu. Prowadzono w niej naukę religii a także czytania i pisania.

Nową kartę w historii lokalnego szkolnictwa otworzył Ludwik Górski – główny dobroczyńca Ceranowa. Już na początku XX wieku udało mu się uzyskać zgodę władz carskich na budowę szkoły. Wybudowana w czasie zaboru rosyjskiego szkoła przetrwała niemiecką okupację pierwszej wojny światowej, a w okresie międzywojennym znacznie się rozwinęła. Poprawiła się jakość kształcenia dzieci. Szkołą wzbogaciła się również o nowy budynek.

Rozwój szkoły przerwał wybuch II wojny światowej. Budynki, które wcześniej należały do szkoły zajęłi niemieccy żołenirze. Nauczanie odbywało się więc w domach prywatnych, w remiszie strażackiej, a nawet w stodołach należących do okolicznych rolników. W czasie niemieckiej okupcaji, oprócz oficjalnego nauczania organizowano również tajne komplety.

Po zakończeniu II wojny światowej szkoła mieściła się w kilku różnych budynkach. Dopiero w 1959 roku siedzibę szkoły na stałe przeniesiono do odbudowanego pałacu Górskich, gdzie mieści się ona do dziś.

W ciągu kolejnych lat, szkoła zmieniała już tylko swoją organizację zgodznie z wymogami obowiązującego prawa. Istotna zmiana nastąpiła w 1999 roku, kiedy w Ceranowie utworzono Publiczne Gimnazjum. Chociaż mieściło się ono w tym samym budynku co Szkoła Podstawowa, było odrębną instytucją, posiadającą własną dyrekcję. Dopiero w 2003 roku Publiczną Szkołę Podstawową i Publiuczne Gimnazjum połączono w Zespół Szkół. Pięć lat później obu szkołom nadano imię Ludwika Górskiego.